Verdas gråaste dal?

20.09 Kristin hadde invitert på hyttetur! Kjekt for meg at vennekretsen kjøper seg hytter og har lyst til å samle folk til tur og sosialt samvær. Full bil, fint vær og Norangsdalen ned. Lenge sidan eg har vore her. Eg hadde gløymt at dalen var så RÅ! Vi fann hytta, som verkeleg var ei stashytte altså!

Middagshornet framme og del av Risenosa bak. 

Kristin og Eva driv og overbeviser meg om at at Norangsdalen er verdas fineste dal. 

(Sjekk instagram #verdensfinestedal). Fredag såg det lovande ut. 

Laurdag såg det meir ut som verdas gråaste dal. 

Stålberghornet stod på ønskelista. Konehornet stod på "Meir-realistisk-i-dette-veret"-lista. Vi fann startpunkt og la i veg. Det finst ikkje dårleg ver, berre dårlege klede? 

Stien går opp her, først på venstre side av bekken og høgare oppe på høgre side. 

Ingen fjellturar i denne dalen startar snilt. Her er det effektive høgdemeter. 

Dårleg ver gjev fine fossar!

Over dalen mot Slogen. 

Blåbær!

Overraskinga for dagen var dei fantastiske blåbæra. Store, saftige, søte, og i mengder. Nokre av oss vart litt distrahert innimellom og tilsvarande blå rundt truten. 

Humøret var i grunn greit. 

På eit eller anna punkt, som GPS'en seier var ca 1024 meter over havet, vart det "familieråd". Tjukkare skodde, bratt, sleipt, iskaldt. Konehornet eller kaffi på hotellet? Zimzalabim, og vi var på veg ned att. Trimmen hadde vi fått, og potensiale for nye store opplevingar og meir utsikt var heller lite. Greit med ein samstemt gjeng. Det vart likevel ein verdifull rekognoseringstur. No veit eg korleis eg skal komme meg til Konehornet, Stålberghornet, Jakta med fleire. 

Den glade vandrar... (alt. galne..)

Union hotell Øye. 

Tradisjonsrikt, med spøkelse, Anders Askevold-måleri og blondekantar så det held. 

Ikkje feil med ein kaffi eller tre her. 

...og alle var einige om at det hadde vore ein super tur og ein fortreffeleg dag!