Auskjeret (1203 moh)

24.02. Runa hadde nye ski, Sunnmøre baud på pudder og det låg an til ein herleg dag. Det viste seg at vi hadde valgt ein topp å feil side av verskillet, men sjølv med overskya var det godt nok lys til å komme seg både opp og ned. Skyene var i grunn det minste problemet. Eg hadde mist all lungekapasitet i løpet av veka. For mitt vedkommande kjendes det i grunn meir ut som eit verdsrekordforsøk i å6 få ein elefant opp 100 høgdemeter enn ein skitur.

På toppen! 

Olav Hauge skreiv dette som "Skeiserenn", men eg kan stadfeste at det er like relevant på ski.

Du startar i lag med storskridaren.
Du veit du ikkje kan fylgja han,
men du legg i veg
og brukar all di kraft
og held lag ei stund.
Men han glid ifrå deg –
glid ifrå deg, glid ifrå deg –
Snart er han heile runden fyre.

Det kjennest litt skamfullt med det same.
Til det kjem ei merkeleg ro yver deg,
kan ikkje storskridaren fara!
Og du fell inn i di eigi takt
og kappestrid med deg sjølv.
Meir kan ingen gjera.

Gull verd med tolmodige turkameratar. Det var kjekkare ned enn opp denne gongen.

9 km t/r og knappe 900 høgdemeter