The most wonderful day in Jotunheimen. Cold, sunny, blue wax and great mountains everywhere. We spent 10,5 hours from Skogadalsbøen to Olavsbu and Leirvassbu. Most of the day was uphill. No skins, just wax. Magic sunset and just in time for dinner at Leirvassbu. Life is good!
Skogadalen. Skogadalsbøen ligg midt nede i Bjørkeskogen på venstre side av dalen der nede.
Første etappe var altså: Bjørkeskog.
Blå swix, superfeste og grisekaldt.
Euforisk å komme seg opp i sola!
Gjertvassdalen og Gjertvasstind (2351 moh)
Kristin er heilt fantastisk til å legge spor og baute. Vi kom oss opp dei første bakkane heilt utan feller og med jamn takt og puls. Det vart ikkje brukt skifeller på heile turen!
Kristin på Tungehaugane! Bautedronninga!!
Neste etappe: Inn Storutladalen og til høgre opp i Rauddalen
Teambilde! I Storutladalen. (Foto: Kristin)
Slik går no dagane
Meg og Gjertvasstind til venstre, Storebjørn bak til høgre. (Begge foto: Kristin)
Opp bratta til Rauddalen var eit klassisk døme på kva som skjer når det ikkje er stikka løype. Vi stussa på sporvalet til dei som kom ned. Det viste seg at vinterruta eigentleg gjekk ein heilt anna plass. Vi kom oss no opp.
Første glimt av Mjølkedalstinden (2138 moh).
Vassfylling og nye tindar: Store Rauddalseggje (2168 moh) bakerst der,
No kom HAT-etappa for meg. Eg hadde dårlig gli og ingen gli. Det vart verre og verre. Kristin og eg hadde smurt med det same, og eg vist ikkje kva eg kunne gjere med det. Så eg berre gjekk. Eg forbante meg på at eg måtte komme meg til olavsbu. Det vart tyngre og tyngre. Det gjorde vondt overalt. Vatna var flate og lange. Eg kunne like gjerne gått på truger.
Liten prikk - mykje hat. (Foto: Kristin)
Den einaste grunnen til at eg kom meg fram var at dalen var vakker, veret var strålande og det er eit privilegium å vere ute slike dagar. Vel framme på Olavsbu fann eg ut at eg hadde is under skia. Ikkje berre litt. Dyr lærdom. Gjer alltid noko med dårlege ski!!
Olavsbu
Kristin var heldigvis litt klårare enn meg i hovudet, og fiksa alt medan eg togg i meg skiva bit for bit. Ho kokte vatn, smørte ski, mine og faktisk, og sytte for at vi var klar for neste og siste etappe på rekordtid.
Rauddalsbandet mot Kyrkja.
Turen sitt høgaste punkt var Rauddalsbandet. 1615 moh i følge GPS'en. Vi fekk ei fantastisk nedkøyring i fint pudder. Det hadde vore ein lang dag, og vi var prega av det dei siste kilometrane. Det var gneistrande kaldt, og vi kjende på gnagsår, ømme tær og frosne kjakar. det var nydeleg rundt oss, og eg prøvde å nyte det litt. Hovedfokus var på å berre gå. Komme fram.
Solnedgang på Rauddalsbandet
Kveld i Jotunheimen (Foto: Kristin)
I den siste bratta ned mot Leirvassbu hadde vi også silkeføre, Vi kom fram 18.59. Ein liten halvtime før det var absolutt mørkt. Heilt etter skjema. I god tid til middag 20.30. I god tid til å deige oss framom peisen før middag. Skrotten verka, men det gjorde ingenting. No kunne det berre komme drittver. Vi var framme, og hadde hatt ein nydeleg, fantastisk og magisk dag i fjellet!
Frå GPS'en 21.03.15:
Avstand: 31.5 km. Tid i bevegelse: 7:35 Gjennomsnittlig hastighet: 4,2 km/t
Stigning: 1266 m, Fall 661 m
Søndagen var det snø og vind. Mykje vind. Vi pakka oss inn og staka 9 km ned til bilen.
Kart over turen totalt sett.
Sekkane våre vog omlag 16 kg. Totalt hadde vi gått 71,5 km og knappe 2000 høgdemeter på 4 dagar (2 fulle, 2 halve dagar).
Takk for turen, Kristin! :) Link til Kristin sine bilde/turskildring på Fjellfant.com
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar