Magisk i Moldøyna

Moldvær i morgonsol sett frå Smelvær

Dette var dagen for å erobre Moldvær. Vi var klare. Veret var på lag med oss. For øvinga sin del tok vi ut kompasskurs på Blåna. Eg hadde aldri våga å padle mot eit så lite merke i tett skodde. Men kursen var rett og vi traff beint på.

Havblikk ved Blåna

Sjøfuglar i fleng. Ein og anna sel som stakk snuten opp. Krystallklårt vatn. Utruleg mykje grunner utover her. Tareskog. Flatt hav. Rundt Blåna sjølvsagt. Så sette vi kursen sørvestover til Moldvær.

Gjennom Moldvær i nord

Det er jo eit lite paradoks, at vi padlar så langt ut i havet som vi kan komme, for å padle gjennom dei smalaste opningane vi kan finne..

I Moldvær var det mange sund og kanalar.

 

Gjennom Moldvær i sør

På yttersida av Moldvær. Fantastisk stortare og brukbar utsikt sørover.

  

På toppen av Storøyna med utsikt utover Moldvær. Snøkledde fjell i Nordfjord.

Det er heilt utruleg at det har budd folk her. I Askvoll kommune sitt Sogeskrift nr 3 står det:

"Det ser ut til at kvar familie som har prøvd å bu i Moldvær berre har halde ut nokre år der ute, så har dei flytta bort att. Dei siste som budde der fast flytta i 1884".

Det er spennande lesing. Ein familie hadde ei ku her ute. Mange lærdølar prøvde lukka i Moldvær. Minst tre barnefødslar har det vore her. Ein familie sette att jentene på 13 og 5 år då mora skulle føde, og sidan veret vart dårleg måtte småjentene klare seg sjølv i tre veker medan storbårene slo rundt husveggane. Dårleg med SFO den tida.     

Her ute kunne eg ikkje tenke meg å bu. Det er berre greit. Dei nakne holmane er greie nok for ein lunsj i solskin, men her er knapt nok ein teltplass.

 

Mot Ryggsteinen frå Moldøyna

No er det berre eit utvær i Askvoll som vi ikkje har padla til: Ryggsteinen. Det ser ikkje så langt ut når ein zoomar litt, men det er nye dryge 5 km til havs. Det vert ikkje i dag..

Moldøyna er måsen sitt rike. Innover mot Heggøy og fastlandet.

Havblikk. Frå Moldvær mot Alden og "perlerada" på Værlandet og Bulandet

Leia. Kven seier at sandfrakt ikkje er vakkert?

Det var fleire store båtar i leia, så vi venta litt. Vi hadde vel ein mistanke om at dei ikkje speidar spesielt etter kajakkpadlarar her ute. (Og alle padlarar frå meir trafikerte strøk hadde flirt godt av oss som stressa med tre båtar på havet..)  

Nina i solnedgangen.

På veg innover vart vi innhenta av solnedgangen og ein liten raud båt. Vi hadde sett karane dura rundt heile dagen, uten å få heilt taket på kva dei heldt på med...

Steinar og Eirik på fotojakt!

Det viste seg å vere kjentfolk, og sidan dei hadde fotografert ørn og sjøfugl heile dagen, så tok dei like godt å fotograferte oss litegrann og.

Padlarar i solnedgang (Foto: Steinar Bauge)

Det hadde vore ein magisk dag i Moldøyna. Det var berre ein ting att på programmet:

Februarrulle

Eg har ikkje blitt ein rullemeister (endå). Men eg har ei funksjonell rulle på godsida som gjer at eg lett snur ein fullpakka kajakk i kaldt vatn etter ein heil dag på sjøen. Framgang frå i fjor.

Kart (klikk for større)

Heile turen vart 41 km (17 km dag 1, 24 km dag 2).

Her kan du lese om dag 1 og telting i Smelværet.

Vintertelting i Smelværet

Padletelthelg var booka 23.-24. februar for lenge sidan. Går det an å ha meir flaks enn oss?

Staveneset - is

Så fekk vi prøve å legge ut i ei vik med is på. Isen var ca 1 cm tjukk, og kajakkane gjekk lett igjennom. Mykje leven og uvant å slå seg ned med åra.

Frosen sjø

Vi la ut mot Smelvær. Planen var ikkje spikra, men sightseeing i Smelværet og telting på Heggøyna var eit alternativ. Først ut mot seglingmerket Kråka på nordaustsida av Smelværet. Deretter ut på nordsida og yttersida. Fantastisk fine forhold. Det er slett ikkje alle dagar det er padlbart på yttersida. Det var knapt nok eit brot å sjå.

Nina. Stavfjorden og fjella nordom Førdefjorden i vinterdrakt.

Yttersida av Storøyna og eine tunet på Smelvær.

Det gule firkanta huset i Smelværet er eit seglingsmerke frå alle kantar. Smelværet er berre fantastisk flott. Eksponert på yttersida med skjer og brott, store skjerma grunne område inne i været, og padlelabyrintar i mange variantar. På flo sjø er det meste padlbart. På fjøre er det bom stopp mange plassar. Sjøen er krystallklar, og tareskogar, skjellbankar og leirbotn med slangestjerner dukkar opp under oss. Øyene er mange nok og store nok til at eg tenker: Her kunne eg ha budd.

Havpadling på yttersida. Moldøyna til venstre, Blåna og Nina. Det ser ut som eit steinkast over, men vi veit betre. I morgon, i morgon..

Vi snirklar i sørvestdelen av av Smelværet og høyrer eit frykteleg til bråk. Kva fugl er dette? Lyden er litt rar, og veldig intens. Vi rundar eit svaberg og ser to brune klumpar som sitt på eit skjer og skrik til kvarandre.

OTERSHOW!

Vill jaging etterkvarandre over berga

Slossinga eller parringsleiken held fram rundt og under kajakkane våre.

Dei ensa oss ikkje og stakk hovuda opp under ein meter frå kajakken min. Det gjekk i full fart med kvining, pisting og bjeffing.

Klissvåte og sinte/kåte inn i solnedgangen.

Vi kryssa Smelværosen mot Heggøy og Vaulen. Det var framleis mykje dag att men sola gav lite varme etter klokka 15.00. Det vart meir og meir havblikk.

Nina i Smelværosen

Spegling på Heggøy.

Tydeleg at det er andre dagar med hardare vinkast enn i dag..

Vaulen var stengt. Det er alltid fjøre når vi kjem hit. Heggøyna er fin den, men det var liksom ingen innlysande teltplass å finne. Dessutan hadde vi begge meir lyst til å telte i Smelværet. Så då for vi over att. 

Alden i solnedgang. Det er slik utsikt vi vil ha frå teltplassen.

Bra berekning og teltet er oppe til solnedgang.

Nok ein kanonfin leirplass, bålkos og etterkvart middag. 

Kajakkar i måneskin

Frost om natta. Skikkeleg.

Eg tok meg ein morgontur rundt på øya.

Sagaøya Kinn og Hurtigruta

Hornulf

På runden møtte eg Hornulf og vennene hans. Ganske gøy, heilt til Hornulf begynte å fnyse og stampe med føtene. Eg veit ikkje heilt kva det betyr på sauespråk, men fekk brått tankar om lårbeinsbrot og svært store blåmerke. Eg trekte meg difor hastig tilbake bak gjerdet. Der fotograferte eg vidare og kjende meg rett så trygg. Etter ca 5 minutt gjekk eg vidare, og då hoppa heile saueflokken elegant over gjerdet...  ups.

Det andre tunet på Smelvær. Kjensla av at "her kunne eg ha budd" vart berre sterkare i løpet av morgonturen.

Ahhhh for ein strålande morgon! Beste tomta i byen - denne gongen og.

Morgonstund har gull i munn...

Ikkje mykje som minna om vintertelting. Det var nifst vindstille. Sola varma og vi subba rundt i stilongsen til avreise. Like fin morgon som då vi telta i juli. Behageleg temperatur og ein lovande dag. Bading vart vurdert men forkasta. Mest på grunn av det er så grunt inne i vika her og at vi ikkje hadde med handduk.

Hornulf tek farvel.

Resten av turen i Moldøyna finn du her...

Stordalsfjellet på skareføre

Vekkerklokke. Spenning. Sjå ut glaset. JAAA! Stordalsfjellet (752 moh) frå Skjerlia var målet. Ingen kunne vegen eller visste kor lang tid det tok, så i dag dag hadde vi både GPS, kart og kompass (og hovudlykt).

I Skjerlia stod turkameratane klare, og eg sleit med beslutningsvegring. Fjellski (som Nina) eller randonee (som Leif)? Elle melle. Randonee.

Frå Norddalen ned mot Markavatnet og utgangspunktet

Norddalen stod til forventningane. Relativt bratte bakkar oppover, men for eit vakkert kulturlandskap! Ei hemmeleg perle i Askvollfjella.

På veg opp dalen i vakkert kulturlandskap

Mot toppen av dalen vert landskapet villare og råare

Norddalstjerna. Her begynte alvoret. Skråberga rett i mot.

Kryssing Norddalstjerna

Skrå svaberg om sommaren. Det såg ut som litt av ein monsterbakke no. Det var ikkje så gale når vi fekk begynt på bit for bit. Her gjekk vi oss på skispor og fotspor. Gjetteleik på kven dette kunne vere? Fasiten står jo truleg i fjelltrimboka på toppen...

Leif mot toppen av skråberga

Då vi kom opp i skaret vart vi litt forvirra. Eg har kun gått andre vegen på sommarføre. Skispora gjekk ikkje heilt der vi hadde tenkt løypa. Kva hump er eigentleg Stordalsfjellet? Alle humpar var like og kvite. GPS og kartsjekk. I grunn like kloke. Så då gjekk vi berre i skispora til dei andre.

Sjølvsagt gjekk spora til Stordalsfjellet. Sjølvsagt kom vi oss opp. Sjølvsagt vart det teambilde og "innskriving" i boka. 30 poeng takk. Sjølvsagt hadde vi tippa rett på sporlagarane.

Nina på veg opp på rette humpen

Leif på toppen av Stordalsfjellet

Dagens teambilde

Så var det slutt med det sjølvsagte. Vi skulle ned. Eg var nervøs. Litt vondt i magen. Hard skare heile vegen, men ikkje knallhard.

Heldigvis skulle vi ete litt først i ei solhelling. Vigdis og co hadde laga sofa i snøen som vi utvida litt og leika påsketuristar på. Litt mindre varme i sola og litt kortare enn ein påskelunsj.

Utsikt frå Stordalsfjellet austover mot Blegja, Storehesten og Kringla

Vi fann vår eigen variant av løype ned. Randoneeski var tingen. Det gjekk kjempefint sjølv om det var skare. Nina gjorde ein hederleg jobb og hadde litt større utfordringar på fjellski, men alle kom seg heilt ned med skia på!

Norddalen- Stordalsfjellet var meir enn godkjent som ein bra skitur - her vil eg gjerne gå att med pudderføre. Fine bakkar og flott terreng!

GLIIIS! Eg har nagla fjelltrimtopp nr 3 for sesongen - Stordalsfjellet bak.

Det er herleg å ikkje vere så redd lenger når eg skal ned med randoneeski. Eg har framleis mykje å gå på, men bekymringane på toppen var grunnlause.

Sjølvportrett i skibrillene til Leif

Takk for i dag - takk for turen!

Holmedalsfjella rundt i blinde

20. februar. Første lufting av randonee-skia i år med Leif i Holmedalsfjella. Frå vassverket, opp lia og mot Bakkefjellet. Der ligg det jo framleis ei trimbok..

Vinterskog mot Dokka.

Leif vurderer kjapp retrett til bygda - og drøymer om 1/2 meter pudder..

Bakkefjellet! (10 poeng, 630 moh)

Fin utsikt fra Bakkefjellet. Dalsfjorden og Flekkefjorden.

Dagens teambilde!

Leif hadde planar om å gå vidare. Eg hadde eit håp om ny førstebestigning og var lett å overtale. Etter litt snirkling stod eg for første gong på Blåfjell (704 moh).

YEAH! Nytt fjell!

Det var ein fin dag, heilt vindstille og hard snø med 2 cm laust på toppen. Det var klårt og fint med god utsikt. MEN. Det var eit MEN. Lyset var slik at alle kontrastar og konturar forsvann. Skikkeleg blindeføre. Frå Blåfjell og vidare innover Medheiane var det uråd å sjå noko som helst. Kvar ei lita dump kom som eit stort sjokk. Interessant, men litt slitsomt.

Det er eit herleg terreng for skigåing når ein kjem seg litt opp i Holmedalsfjella. Her oppe kunne ein godt hatt fjellski. Ekstra artig å gå i lag med nokon som er lommekjent i området frå jakt, sauesanking og turar både sommar og vinter. Eg kjenner sommarstiane her, men det har vore lite skiturar på meg.

Vi kryssa Langevatnet med kurs mot Hekkelfjell. Etter litt vurdering for vi nordover og følgde sommarstien langs Hjartevatnet og Siklabergvatnet. Det vart rundt Hekkelfjell i staden for over. Like greit.

Rundt Hekkelfjell. Blåfjell til høgre.

Nedkøyringa gjekk bedre enn frykta. Det var eit fantastisk fint føre på fjellet. Hadde vi berre hatt bedre lys. Nede i skogen vart det kramt og kjempeskummelt. Skia skaut fart og grov seg ned i djupe spor på same tid.

Siste biten på traktorvegen valgte eg minste motstands veg og luffa ned med skia på ryggen.

I løpet av turen såg vi spor etter mår, røyskatt, hjort og diverse smågnagarar. Og sjølgsagt etter ivrige fjelltrimmarar som hadde gått til fots både med og utan truger.

Turen vart  ca 12 km